Her sabah güneş doğar ve gecenin karanlığından, ıssızlığından, gizeminden aydınlığa, şeffaflığa taşır bizleri. Ruhumuz, zihnimiz ve bedenimiz yeni güne onunla uyanır. Onun sayesinde düzene alışırız gözlerimizi açtığımızda. Bazen onun varlığını bilir ama saklandığı yerden çıkmadıkça göremeyiz. Birden içimizi bir hüzün kaplar, durgunlaşırız ve adını koyamayız bize ne olduğunun.
Peki, ne oluyordur o anlarda?
Olan şey aslında hayatımızın genelinde hissettiğimiz “varlığını bilsek de görmek isteyişimizdir.” Hayatımızda da böyle değil midir? Biliriz eşimizin bizi sevdiğini, bununla birlikte bunu duymak ve/veya hareketlerinde görmek isteriz. Arkadaşlarımızla aramız çok iyidir, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmez; bununla birlikte ilgi görmek isteriz, hissetmenin ötesinde. Araştırma raporlarında somut veri elde etmek gibi bir amacımız olur içsel olarak.
Öğrenciyizdir ve bireysel olarak öğretmenimizin özünde bize olan şefkatini hissederiz, yine de bunu bazen görmek, göstermek, duymak, duyurmak isteriz. Çocuk olarak o evde bir birey olduğumuz söylenir, biz yine de bunu davranışlarda görmek isteriz. Bahçede gezinirken bir çiçek görürüz. Bugüne kadar hiç görmediğimiz renk ahengine hayran kalırız. Ne mi olur sonra? Onu hissetmek ve koklamak isteyip kendimizi çimlerde buluruz.
Çevremizle ilişki kurmamızı sağlayan en temel iletişim sistemi olan duyular, bütünleşik olduklarında eşsiz bir adaptasyon ve uyumlanma yaratıyor ilişkilerimizde.
İçe dönüp şöyle bir sormalı kendine.
Ben ne kadar varım sevdiklerimin hayatında?
Sadece varlığımla mı oradayım, yoksa tüm duyularımla duyularına mı sesleniyorum?
