Evet, kaç gündür yazı yazmıyorum.
Dediler ki.
Bugün Çalışan Gazeteciler günü.
Ömrüm boşuna geçmiş dedim.
Senede bir gün.
Çalışan Gazeteciler günüymüş.
Hiç inanasım gelmedi.
Ben çalıştım…
Çalıştığıma da inanmak gelmedi içimden.
Ne çabuk geçmiş yıllar…
Şimdi bu mesleğin de tadı tuzu kalmadı.
Masa başında otur yazı yaz.
Gazetecilik bu olmamalıydı.
Ömrüm, harf kasalarının önünde.
Daktilom yoktu.
Kalem tüketmeden usanır olmuştum.
Şimdi bakıyorum da kendim usanır olmuşum.
Mesleğin tadı tuzu yok.
Cebimde Gazetecilik kartım var.
Çıkarıp bakasım gelmiyor.
Bir yetkili yere gireceğim zaman ‘Hüviyetinizi verin’ diyorlar.
Çıkarıp Basın kartını uzatıyorum.
Bu geçmez diyorlar.
Nüfus cüzdanımı taşıyorum.
Halen gazeteciyi bilen yok.
Hele, hele.
Tarsus’ta gazete satışları bile çok az.
Okuma hevesi olmayan bir şehirdeyiz.
Evlere bile zor gazete alıp götüren çok, çok az.
İşte bu şehirde gazeteciyim demekte zor.
