Gece hastaneden geliyorum.
Arabanın içinden Tarsus caddelerine baktım.
Çok güzel ışıklandırma yapılmış.
Şehir Pırıl, pırıl yanıyor.
Fakat şehrin bazı yerlerinde hiçte güzel manzara yok.
Bilhassa Adana caddesi.
Tarsus akşamdan sonra tıpkı köy havası veriyor.
Herkes evine gitmiş.
Bütün dükkânlar kapalı.
Yabancı biri sorsa Tarsus’u büyük köy diye tanıtmak mümkün.
Bu şehre akşamdan sonra bir düzen getirmesini öğretemedik.
Güneş batmadan esnaf nasıl kapa tıpta eve gideceğim yarışında.
Sigara alacak açık yer bulamazsın.
Derde deva için ancak nöbetçi eczane bulmak mümkün.
Tarsus’ta çok sayıda eczane var.
Çünkü eczane sayısı hayli var.
Ben hatırlıyorum.
Yıllar evvel Tarsus’ta bir yarışma düzenlendi.
Vitrin düzenleme yarışı. Yapıldı.
VİTRİN düzenleme yarışı.
Belediye birinciye ve ikinciye altın hediye etmişti.
O günkü vitrin düzenlenmesi yarışması çok güzel olmuştu.
Bazı derneklerin de hanımları tarafından yiyecek satılma yarışı olmuştu.
Atatürk anıtı önündeki cadde tıklım, tıklım doluydu.
Uzak mahallelerden gelenlerin sayısı hayliydi.
Tarsus bir gece yaşamıştı.
Tarsus’ta mahallelere dolmuş bile yokken bütün aileler Tarsus’un ana caddelerini doldurmuşlardı.
Acaba diyorum..
Belediye bir vitrin yarışması yapamaz mı?
Başka bir hareket için konu düşünmez mi?
Evet, Tarsus bir canlılık istiyor.
Hani derler ya.
Bu şehre ölü toprağı yağmış diye.
Bu toprağı bu şehrin üzerinden kaldırmam gayet kolay.
Evet, BEYLER.
Bir hareket lazım.
Hep beraber bu canlılığı getirmek mümkün.
Yoksa Tarsus büyük köy olmaya mahkum bir şehir halinden SESSİZ şehir olmaya da devam edecek.
