Geçmiş yıllarda Tarsus’ta Çukurova fabrikasında ve diğer yerlerde çalışanların hep altında Bisikletler vardı.
O zaman bisiklete çok kişi velesbit derlerdi.
İşçiler bu velesbit yani bisikletlerle işe gidip gelirlerdi.
Ley gidi günler hey.
Kadınların bazıları da çırçır fabrikalarında çalışırlardı.
Tarsus’ta hayat güzeldi.
Herkes birbirini tanırdı.
Maşallah Tarsus şimdi çok büyüdü.
Türkiye’nin 54 vilayetlinden büyük.
Büyük ama fabrikaların hepsi kapanınca işsizlik sorunu çöktü Tarsus’un başına.
Tarsus’ta memur olarak çalışanların bazıları Mersinde oturuyorlar.
Tarsus’ta şimdi ev meselesi var.
İnşaat sektörü Tarsus’ta güneye doğru büyümeye başladı.
Tarsus’un içinde oturanlar buraya taşındılar.
O kısım apayrı bir şehir haline geldi.
Ev kiraları ise Tarsus’ta cep yakmaya başladı.
Tarsus’a dışarıdan da gelenler oluyor.
Bunların çoğunluğu memur desem yanlış söylemem.
Tarsus Türkiye’nin büyük bir Cezaevine de sahip oldu.
Yeni Cezaevi şehrin dışında.
Ali Fakı denen bir köyün sınırı içinde.
Tarsus’a fabrika açanlar yok.
Oysa bir meyve fabrikasını kaldırır.
Çokta yerinde olur.
Fakat nedense müteşebbisler yok.
Oysa bu şehir dünyanın geçiş noktasında.
Fakat nedense bu konuda bu şehrin şansı yok.
Bisikletten başladım nereye geldim.
Evet, bu şehir Mersin’e yani İçel iline bağlı bir şehir.
Tarsus aynı zamanda çok güçlü bir sahile sahip.
Fakat aldırış eden yok.
Bu şehir çok eski tarihte yere batmış derler.
Yani büyük bir deprem atlatmış.
Tarihi ise çok eski bir tarih.
